Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Od śmierci matki w 1929 wychowuje go ojciec - emerytowany oficer, "dżentelmen starej daty". Karol, nazywany Lolkiem, jest najlepszym uczniem w mieście, sportowcem i aktorem amatorem.

Po przenosinach do Krakowa rozpoczyna studia na polonistyce na Uniwersytecie Jagiellońskim; przerywa je wybuch wojny. Jest aktorem tajnego Teatru Rapsodycznego, pracuje jako robotnik w kamieniołomie i fabryce chemicznej. W latach 1942-45 jako seminarzysta uczestniczy w tajnych kompletach Wydziału Teologicznego UJ.

1 listopada 1946 r. otrzymuje święcenia kapłańskie od arcybiskupa Adama Sapiehy. Studiuje teologię w Rzymie, a po powrocie do kraju zostaje wikariuszem w Niegowici i w Krakowie, potem prefektem i duszpasterzem akademickim. W 1948 r. otrzymuje stopień doktora, w 1953 habilituje się. W 1954 r., po zlikwidowaniu Wydziału Teologicznego UJ, rozpoczyna wykłady z etyki filozoficznej na KUL-u. Dużo publikuje. Debiutuje w 1949 r. na łamach ,,Tygodnika Powszechnego" tekstem o francuskich księżach-robotnikach.

Publikuje m.in. Miłość i odpowiedzialność, Osobę i czyn, dramaty Brat naszego Boga, Przed sklepem jubilera, a także wiersze - pod pseudonimem Andrzej Jawień, gdyż kardynał Sapieha uznał, że księdzu nie przystoi pisać wierszy pod swoim nazwiskiem.

W 1958 r. Karol Wojtyła zostaje krakowskim biskupem pomocniczym, a w 1964 - arcybiskupem. Uczestniczy w soborze watykańskim II (1962-65). W 1967 r. otrzymuje nominację kardynalską, ale nadal zachowuje się niekonwencjonalnie: jeździ na nartach, pływa kajakiem, wakacje spędza ze świeckimi. W drugiej połowie lat 70. zbliża się do środowisk opozycyjnych.

We wrześniu 1978 r. umiera Jan Paweł I. 16 października 1978 r. Karol Wojtyła zostaje wybrany na papieża (po raz pierwszy od 456 lat nie zostaje nim Włoch), przybiera imię Jan Paweł II i wbrew zwyczajowi przemawia do tłumu na placu św. Piotra "w naszym języku włoskim". Podczas inauguracji pontyfikatu wygłasza przesłanie: "Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi!".

W marcu 1979 r. Jan Paweł II ogłasza Redemptor hominis (o Chrystusie - Odkupicielu człowieka), pierwszą w dziejach encyklikę poświęconą chrześcijańskiej antropologii.

W czerwcu tego roku odbywa pierwszą podróż do Polski, gdzie - jak pisze George Weigel w Świadku nadziei - "wywołuje rewolucję świadomości, która ostatecznie bez użycia przemocy powoduje upadek imperium sowieckiego w środkowowschodniej Europie".

13 maja 1981 r. Papież zostaje postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę - niemal cudem unika śmierci, co później komentuje słowami: "Czyjaś ręka strzelała, ale Inna Ręka prowadziła kulę". W 1983 r. Papież odwiedza zamachowca w więzieniu.

W sierpniu 1985 r. Jan Paweł II przemawia do 80 tys. młodych muzułmanów w Casablance, w kwietniu 1986 jako pierwszy w historii zwierzchnik Kościoła rzymskokatolickiego odwiedza synagogę w Rzymie. Z jego inicjatywy w Asyżu odbywa się w 1986 r. Światowy Dzień Modlitw o Pokój, w którym uczestniczą przedstawiciele niemal wszystkich religii świata. Papież próbuje zbliżyć też do siebie chrześcijan różnych wyznań - ogłasza list z okazji 500. rocznicy urodzin Marcina Lutra (1983), spotyka się z patriarchą Konstatynopola, składa wizytę w katedrze Canterbury i w rzymskim zborze ewangelickim.

W 1991 r. Papież apeluje o pokój w Zatoce Perskiej, a potem na Bałkanach. Przemawiając w 1995 r. w siedzibie ONZ, broni uniwersalności praw człowieka i wzywa Narody Zjednoczone, by podjęły "ryzyko solidarności, a tym samym ryzyko pokoju".

W 1994 ukazuje się książka Przekroczyć próg nadziei, światowy bestseller przetłumaczony na 40 języków. W 1998 r. powstaje trzynasta encyklika Jana Pawła II - Fides et ratio (Wiara i rozum).

W latach 1997-99 Papież odbywa kolejne historyczne pielgrzymki - do Sarajewa, na Kubę i do Rumunii, gdzie spotyka się z patriarchą Teoktystem.

Podczas Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 Papież dokonuje rachunku sumienia Kościoła i prosi Boga o wybaczenie jego win; odbywa też podróż do Ziemi Świętej - Jordanii, Betlejem, Jerozolimy (historyczna wizyta w Instytucie Pamięci Narodowej Yad Vashem i modlitwa przy Ścianie Płaczu).

Papiestwo rozumiane jako służba, posługa

Papież służył Kościołowi, wychodził z Watykanu do zwykłego człowieka, pielgrzymował poprzez świat.

Zaprowadzenie ładu doktrynalnego i instytucjonalnego, realizacja własnego ewangelicznego programu, z którym wszedł w III tysiąclecie chrześcijaństwa

Papież prowadził systematyczny wykład wiary, podejmował problemy doktrynalne i moralne w homiliach podczas pielgrzymek, dokumentach (encyklikach, listach) – miał program dla całego świata, dla każdego kontynentu, narodu, niemal dla każdego człowieka. Powstał nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, Katechizm Kościoła Katolickiego. Ogłosił nowych świętych i błogosławionych.

Systematyczny wykład doktryny katolickiej

W świecie nowych problemów i wyzwań pojawiły się nowe tematy – wynik postępu cywilizacji. Papież podejmował je, ale nigdy w oderwaniu od fundamentalnego odniesienia życia chrześcijanina, jakim jest orędzie zbawcze. Nawet gdy mówił o sprawach społecznych, ekonomicznych, politycznych, celem było – zanieść Ewangelię każdemu człowiekowi, natchnąć go Bożą miłością, wyzwalającą z lęków, zbawiającą. Niezmiennie wykładał wiarę, powstał tryptyk encyklik:

O Chrystusie Odkupicielu, Miłosiernym Ojcu i Duchu-Dawcy Życia. Papież, który zawierzył swoje życie Maryi, przypominał również podstawy religijności maryjnej wskazując na rolę Maryi – Matki Odkupiciela w zbawieniu.

Personalizm nauczania  - osoba ludzka w centrum

„Człowiek jest drogą Kościoła”. Papież zajmował się konkretnym człowiekiem jako stworzeniem podobnym Bogu, wezwanym do zbawienia i potrzebującym miłosierdzia. Godność osoby ludzkiej sama dyktowała kluczowe tematy: szczególną promocję rodziny – szkoły miłości Boga i człowieka, ochronę życia ludzkiego – podstawowej wartości, koniecznego rozwoju człowieka w oparciu o zasady moralności chrześcijańskiej w świecie zagrożonym relatywizmem i subiektywizmem, wskazanie na etos pracy i urzeczywistnienie siebie poprzez nią, naświetlenie i poszanowanie praw człowieka, z czym wiążą się szerokie kwestie społeczne będące wołaniem o  sprawiedliwość i możliwość rozwoju gospodarczego wszystkich narodów.

Otwarta postawa, nastawienie na dialog międzywyznaniowy

Papież podjął i rozwinął dialog Kościoła z pozakatolickimi wyznaniami chrześcijan, w których zaznaczyła się autentyczna ekumeniczna troska. Również dialog z religiami niechrześcijańskimi stał się elementem ewangelizacji. Papież nie tylko przemawiał i wystosował oficjalne pisma, ale i dążył do osobistego spotkania z przedstawicielami różnych religii i kultur. Spotkał się z Dalajlamą, młodymi islamistami, złożył wizytę w żydowskiej synagodze, powołał Radę ds. Dialogu międzywyznaniowego.

Otwarcie na bogactwo świata kultury

Humanistyczne pasje Papieża i głęboka refleksja nad kulturotwórczą wartością Ewangelii i Kościoła zaowocowała promocją kultury, w której widział on możliwość samoprzekraczania się w kierunku otwarcia na Boga i religię.

Na podstawie- „Droga” nr37(164), 18X1998

Księgozbiór i filmoteka w bibliotece szkolnej

Cykl animacji „(ZA)ATAKOWANY" - 40. rocznica zamachu na Jana Pawła II